گفتم اي سلطان خوبان رحم کن بر اين غريب
گفت در دنبال ره گم کند مسکين غريب

گفتمش  مگذر زماني  گفت معذورم بدار
خاانه پروردي چه تاب ارد غم چنيدين غريب

خفته بر سنجاب شاهي نازنيني را چه غم
گر ز خار و خاره سازد بستر و بالين غريب

بس غريب افتاده است آن مورخطّت گردرخ
گر چه نبود در نگارستان خط مشکين غريب
 
گفتم اي شام غريبان طره  شبرنگ تو
در سحرگاهان حذر کن چون بنالد اين غريب
 
گفت حافظ اشنايان در مقام حيرتند
دور نبود گر نشيند خسته و غمگين غريب


 

ما را  ز خيال تو چه پرواي شراب است
خمُ گو سر خود گير که خمخانه خراب است

گر خمر بهشت است بريزيد که بي دوست
هر شربت از عذبم که دهي عين عذاب است

بيدار شو إي ديده که ايمن نتوان بود
زين سيل دمادم که در اين منزل خواب است

معشوق عيان مي گذرد بر تو وليکن
اغيار همي بيند از آن بسته نقاب است

گل برزخ رنگين تو تا لطف عرق ديد
در آتش شوق از غم دل غرق گلاب است

سبز است درو دشت بيا تا نگذاريم
کاين گوشه پر از زمزمه چنگ و رباب است

در کنج دماغم مطلب جاي نصيحت
کاين گوشه پر از زمزمه چنگ و رباب است

حافظ چه شد ار عاشق و رنداست و نظرباز
بس طور عذاب لازم ايام شباب است