ای شور ،ای قدیم

صبح

شوري ابعاد عيد

ذايقه را سايه کرد.

عکس من افتاد رد مساحت تقويم:

در خم  آن کودکانه هاي مورب،

روي سرازيري فراغت يک عيد

داد زدم:

«به، چه هوايي!»

در ريه هايم وضوح بال تمام پرنده هاي جهان بود.

آن روز

آب، چه تر بود!

باد به شکل لجاجت متواري بود.

من همه ي مشق هاي هندسي ام را

روي زمين چيده بودم.

آن روز

چند مثلث در آب

غرق شدند.

من

گيج شدم،

جست زدم روي کوه نقشه ي جغرافي:

«آي، هليکوپتر نجات!»

حيف:

طرح دهان در عبور باد به هم ريخت.

اي ورزش شور، اي شديدترين شکل!

سايه ي ليوان آب را

تا عطش اين صداقت متلاشي

راهنمايي کن.