مدیر سایت هنر و ادبیات جوان

مطالب این سایت مطابق قوانین جمهوری اسلامی ایران می باشد

به ما افتخار همراهی بدید عضو شده و نویسنده فعال ما باشید

نویسنده فعال ما باشید و اشعارتون رو با اسم خودتون منشر کنید

با عضویت در سایت و فعالیت از ما هدیه دریافت کنید

هدیه بگیرید

همراه ما باشید

در ادامه مطلب

ادامه مطلب

نقاشی های سه بعدی جالب رو در ادامه مطلب ببینید

ادامه عکس های فیلم سینمایی مهمانی کامی در ادامه مطلب

لب آب

ديشب،لب رود، شيطان زمزمه داشت.
شب بود و چراغک بود.
شيطان، تنها، تک بود.

باد آمده بود، باران زده بود :
شب تر ، گل ها پرپر.
 بويي نه به راه.
ناگاه
آيينه رود،نقش غمي بنمود:
شيطان لب آب.
خاک سيا در خواب.
زمزمه اي مي مرد.
بادي مي رفت،رازي مي برد.

و شکستم ، و دويدم ، و فتادم


درها به طنين هاي تو وا کردم.
هر تکه نگاهم را جايي افکندم، پر کردم هستي ز نگاه.
بر لب مردابي،
پاره ي لبخند تو بر روي لجن ديدم، رفتم به نماز.
 در بن خاري،
ياد تو پنهان بود،
برچيدم،
پاشيدم به جهان.

بر سيم درختان زدم اهنگ زخود روييدن،
و به خود گستردن.

و شياريدم شب يک دست نيايش،
افشاندم دانه ي راز.

و شکستم آويز فريب.

و دويدم تا هيچ.
و دويدم تا چهره ي مرگ،
تا هسته ي هوش.
و فتادم بر صخره ي درد.
از شبنم ديدار تو تر شد انگشتم،
لرزيدم.

وزشي مي رفت از امنه اي،
گامي همراه او رفتم.

ته تاريکي،
تکه ي خورشيدي ديدم،
خوردم،
و ز خود رفتم،
و رها بودم.

رفتي و من ناباورانه گريه کردم
با خاطراتم ، دانه دانه گريه کردم

وقتي که بوسيدم گلويت را برادر
خواهر که بودم ، مادرانه گريه کردم

با ياد مادر ، ياد کوچه ، ياد سيلي
هر شب کنار نازدانه گريه کردم

حرف کنيز هاشمي و دخترت شد
از خنده هاي مغرضانه گريه کردم

وقتي سپر بودم براي کودکانت
با هر خطاي تازيانه گريه کردم

هر روز غريدم شبيه شير در شهر
در گوشه اي ساکت ، شبانه گريه کردم

گفتم الا يا ايهالساقي ، نشستم
با بيت بيتش عاشقانه گريه کردم

شاعر : ايمان کريمي

چگونه باورش کنم ،سکوت سردِ خانه را؟
دوباره باز مي کنم شکايت زمانه را

زمين سترون و هوا صداي مرگ مي دهد
و شوره زار مي خورد اميد هر جوانه را

و خسته شد خداي عشق و بسته شد صداي عشق
به انزوا کشانده اند جنون عاشقانه را

گناه کرده اي مگر؟به چشم من نگاه کن
که گريه هم نمي کند فرودِ تازيانه را

به نرخ جان فروختند دوبال را به اين قفس
پرنده هاي آسمان،بهاي آب و دانه را

اگرچه دل شکسته ايم ولي هنوز مي شود
غزل سرود و زنده ماند،ترانه کن بهانه را

تصاویری از پرواز بالن های رنگی

غزل زیبای همیشه تنها از کتاب گل گندم

تو روح خورشيدي براي بودن ها
تو صبح اميدي ، تمام فردايي

صداي تو زيبا، زلال و گرم و نجيب
و ساده و پاکي ، رفيق تنهايي

شعر زیبای شیرین و فرهاد از بهنام فرخی

در ادامه مطلب

تو باعث ميشوي من شاد باشم
کمي از حال خود آزاد باشم

صدایم دراید اگر لحظه‌ای

نثارم کند حرف مفت و جفنگ

الهی نصیبم نما تا کشم

زن و صاحب خانه ام را با تفنگ

در امتداد جاده اي بي عبور
مي روم
تاشب
تا کلبه اي که شومينه اش
ويلاي عنکبوتان است!
جنگل در هياهوي جغدها مي لرزد
و موج اضطراب
از پشت درختان بي ريشه
صدا مي زند

               تنهايي ام را!

روشن است آتش درون شب
وز پس دودش
طرحي از ويرانه هاي دور
گر به گوش آيد صدايي خشک:
استخوان مرده مي لرزد درون گور.

 دير  گاهي ماند اجاقم سرد
 و چراغم بي نصيب از نور.

خواب دربان  را به راهي برد.
بي صدا آمد کسي از در،
در سياهي آتشي افروخت.
 بي خبر اما
که نگاهي در تماشا سوخت.

گرچه مي دانم  که چشمي راه دارد بافسون شب،
ليک مي بينم ز روزن هاي خوابي خوش:
آتشي روشن درون شب.

زندگی رسم خوشایندی ست.

زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ،

پرشی دارد اندازه ی عشق.

زندگی چیزی نیست که لب طاقچه ی عادت از یاد من و تو برود.

زندگی جذبه ی دستی ست که میچیند.

زندگی نوبر انجیر سیاه،در دهان گس تابستان است.

زندگی بعد ردخت است به چشم حشره.

زندگی تجربه ی شب پره در تاریکی ست.

زندگی حس غریبی ست که یک مرغ مهاجر دارد.

اگر درياي دل آبي ست
تويي فانوس زيبايش

اگر آيينه يک دنياست
تويي معناي دنيايش

تو يعني پاکي باران
تو يعني يک کبوتر ز تنهايي رها کردن

تو يعني يک شقايق را به پروانه بخشيدن
تو يعني لذت ديدن

تو يعني پيک آزادي باري روح زنداني
تو يعني کهکشان بودن

تو يعني چتري از احساس براي قلب باراني
تو يعني باغي از مريم

تو يعني روح باران را متين و ساده بوسيدن
تو تا از دور برگردي
به هجران تو زنداني ست نگاهم

گفتم اي سلطان خوبان رحم کن بر اين غريب
گفت در دنبال ره گم کند مسکين غريب

گفتمش  مگذر زماني  گفت معذورم بدار
خاانه پروردي چه تاب ارد غم چنيدين غريب

خفته بر سنجاب شاهي نازنيني را چه غم
گر ز خار و خاره سازد بستر و بالين غريب

بس غريب افتاده است آن مورخطّت گردرخ
گر چه نبود در نگارستان خط مشکين غريب
 
گفتم اي شام غريبان طره  شبرنگ تو
در سحرگاهان حذر کن چون بنالد اين غريب
 
گفت حافظ اشنايان در مقام حيرتند
دور نبود گر نشيند خسته و غمگين غريب


 

ما را  ز خيال تو چه پرواي شراب است
خمُ گو سر خود گير که خمخانه خراب است

گر خمر بهشت است بريزيد که بي دوست
هر شربت از عذبم که دهي عين عذاب است

بيدار شو إي ديده که ايمن نتوان بود
زين سيل دمادم که در اين منزل خواب است

معشوق عيان مي گذرد بر تو وليکن
اغيار همي بيند از آن بسته نقاب است

گل برزخ رنگين تو تا لطف عرق ديد
در آتش شوق از غم دل غرق گلاب است

سبز است درو دشت بيا تا نگذاريم
کاين گوشه پر از زمزمه چنگ و رباب است

در کنج دماغم مطلب جاي نصيحت
کاين گوشه پر از زمزمه چنگ و رباب است

حافظ چه شد ار عاشق و رنداست و نظرباز
بس طور عذاب لازم ايام شباب است

مثل يک خاطره ي تلخ،پر از تکرارم
از صداي تپش ثانيه ها بيزارم
روحم از مرگ جدا نيست،حتي قدمي
ناگزير است از اين عمر، تن بيمارم

فصل طاعون و وبا ، فصل پريشاني و درد!
فصل آغاز شکوفايي ناهنجارم
برندارم ز سر عشق دگر دستم را
 تا که اين قوم فرستند مرا بر دارم
زير باران اجل، باور من يخ زده است!
مثل شب ، مثل سکوت در خودم آوارم
 باز چون شعله ي شمعي دل من ميرقصد
مثل يک خاطره ي تلخ،پر از تکرارم

عهد کردم که نگاهت نکنم
چشم در چشم سياهت نکنم

خوشه ي گندم و اندوه عذاب
مانده يادم که نگاهت نکنم

گر کني شب همه ي عمر مرا
طرح رويايي ماهت نکنم

نخورم حسرت ديدار تو را
يوسف مانده به چاهت نکنم

غم اگر حمله کند باز، دراز
دست ياري به سپاهت نکنم

از خودم ميگذرم ز آنچه گذشت
گرچه بد کرده اي آهت نکنم
 

بزرگ بود
و از اهالي امروز بود
و با تمام افق هاي باز نسبت داشت
و لحن آب و زمين را چه خوب مي فهميد.

و رفت تا لب هيچ
و پشت حوصله ي نورها دراز کشيد
و هيچ فکر نکرد
که ما ميان پريشاني تلفظ درها
براي خوردن يک سيب
چقدر تنها مانديم.

متن کامل شعر در ادامه مطلب

کاش وقتي زندگي فرصت دهد

گاهي از پروانه ها يادي کنيم

کاش بخشي از من خويش را

وقف قسمت کردن شادي کنيم

کاش تا آسمان باراني ست

از زلال چشمهايش تر شويم

از نگاه زرد گلدانهايمان

کاش با رغبت پرستاري کنيم

کاش دلتنگ شقايق ها شويم

به نگاه سردشان عادت کنيم

کاش شب وقتي که تنها مي شويم

با خداي ياس ها خلوت کنيم

مرگم باد

اگر دمي کوتاه آيم

از تکرار اين پيش پا افتاده ترين سخن که :

" دوستت دارم "

احمد شاملو

اين دلاويزترين حرف جهان را ، همه وقت ؛

نه به يک بار و به ده بار ، که صد بار بگو !

"دوستم داري ؟" را از من بسيار بپرس !

"دوستت دارم" را با من بسيار بگو !

"فريدون مشيري"

صبح

شوري ابعاد عيد

ذايقه را سايه کرد.

عکس من افتاد رد مساحت تقويم:

در خم  آن کودکانه هاي مورب،

روي سرازيري فراغت يک عيد

داد زدم:

«به، چه هوايي!»

در ريه هايم وضوح بال تمام پرنده هاي جهان بود.

آن روز

آب، چه تر بود!

باد به شکل لجاجت متواري بود.

من همه ي مشق هاي هندسي ام را

روي زمين چيده بودم.

آن روز

چند مثلث در آب

غرق شدند.

من

گيج شدم،

جست زدم روي کوه نقشه ي جغرافي:

«آي، هليکوپتر نجات!»

حيف:

طرح دهان در عبور باد به هم ريخت.

اي ورزش شور، اي شديدترين شکل!

سايه ي ليوان آب را

تا عطش اين صداقت متلاشي

راهنمايي کن.

دريچه باز قفس بر تازگيِ باغ ها سَرانگيز است.

اما،بال از جنبش رسته است.

وسوسه ي چمن ها بيهوده است.

ميان پرنده و پرواز،فراموشي بال و پر است.

در چشم پرنده قطره بينايي است:

ساقه به بالا ميرود.ميوه فرو مي افتد . دگرگوني غمناک است.

نور،آلودگي ست.

نوسان ،آلودگي ست.

رفتن،آلودگي.

پرنده در خواب بال و پرش تنها مانده است.

چشمانش پرتو ميوه ها را مي راند.

سرودش بر زير و بم شاخه ها پيشي گرفته است.

سر شاري اش قفس را مي لرزاند.

نسيم،هوا را مي شکند:دريچه ي قفس بي تاب است.

در دور دست

قويي پريده بي گاه از خواب

شويد غبار نيل ز بال و پر سپيد.

لب هاي جويبار

لبريز موج زمزمه در بستر سپيد.

در هم دويده سايه و روشن.

لغزان ميان خرمن دوده

شب تاب مي فروزد در اذر سپيد.

همپاي رقص نازک ني زار

مرداب مي گشايد چشم تر سپيد.

خطي ز نور روي سياهي ست:

گويي بر آبنوس درخشد زر سپيد.

ديوار سايه ها شده ويران.

دست نگاه در افق دور

کاخي بلند با مرمر سپيد.

پس از لحظه هاي دراز

بر درخت خاکستري پنجره ام برگي روييد

و نسيم سبزي تاروپود خفته ي مرا لرزاند

و هنوز من ريشه هاي تنم را در شن هاي روياها فرونبرده ام

که به راه افتاده ام

 
پس از لحظه هاي دراز 

سايه ي دستي روي وجودم افتاد

و لرزش انگشتانش بيدارم کرد

و هنوز من

پرتو تنهاي خودم را

در ورطه ي تاريک درونم نيفکنده ام

که به راه افتاده ام

پس از لحظه هاي دراز

پرتو گرمي در مرداب يخ زده ي ساعت افتاد

و لنگري آمد و رفتش را در روحم ريخت

و هنوز من

در مرداب فراموشي نلغزيده بودم

که به راه افتاده ام

پس از لحظه هاي دراز

يک لحظه گذشت

برگي از درخت خاکستري پنجره ام فروافتاد

دستي سايه اش را از روي وجودم برچيد

و لنگري در مرداب ساعت يخ بست

و هنوز من چشمانم را نگشوده بودم

که در خوابي ديگر لغزيدم