بزرگ بود
و از اهالي امروز بود
و با تمام افق هاي باز نسبت داشت
و لحن آب و زمين را چه خوب مي فهميد.

و رفت تا لب هيچ
و پشت حوصله ي نورها دراز کشيد
و هيچ فکر نکرد
که ما ميان پريشاني تلفظ درها
براي خوردن يک سيب
چقدر تنها مانديم.

متن کامل شعر در ادامه مطلب

صبح

شوري ابعاد عيد

ذايقه را سايه کرد.

عکس من افتاد رد مساحت تقويم:

در خم  آن کودکانه هاي مورب،

روي سرازيري فراغت يک عيد

داد زدم:

«به، چه هوايي!»

در ريه هايم وضوح بال تمام پرنده هاي جهان بود.

آن روز

آب، چه تر بود!

باد به شکل لجاجت متواري بود.

من همه ي مشق هاي هندسي ام را

روي زمين چيده بودم.

آن روز

چند مثلث در آب

غرق شدند.

من

گيج شدم،

جست زدم روي کوه نقشه ي جغرافي:

«آي، هليکوپتر نجات!»

حيف:

طرح دهان در عبور باد به هم ريخت.

اي ورزش شور، اي شديدترين شکل!

سايه ي ليوان آب را

تا عطش اين صداقت متلاشي

راهنمايي کن.